[Jangmi]

Zaczęłam od tego że po urodzeniu zostałam przypisana przez lekarzy do płci męskiej z którą od kiedy pamiętam nigdy się nie identyfikowałam.

[Arisa]

To daj cała treść np. na PM, to ocenimy. Trudno po 1 lakonicznym zdaniu określić.

[kasiencja]

proszę opisz objawy Jest w tym temacie tyle problemów myślowych że chyba każda TSka się czuła zagubiona i nie pewna swojego myślenia

[Swan]

Tak, po jednym zdaniu trudno stwierdzić, pani Lapidarna Lakonico

[Jangmi]

Na razie jest tylko lapidarny zaczątek pozbawiony lania wody.

Urodziłam się 19 sierpnia 1999 roku w
MIASTO. Po urodzeniu zostałam przypisana do płci męskiej. Od kiedy pamiętam nie identyfikowałam się z płcią przypisaną mi przez lekarzy po moich narodzinach. Do przedszkola i gimnazjum chodziłam w WIEŚ. Kiedy miałam 5 lat wiedziałam że jestem dziewczynką co powiedziałam moim rodzicom. Mówienie o sobie w rodzaju męskim nigdy mi nie odpowiadało, a mówienie o sobie w rodzaju żeńskim wywoływało u ludzi z mojego otoczenia agresję więc szybko nauczyłam się mówić bezosobowo. Od małego lepiej dogadywałam się z koleżankami niż z kolegami. Od kiedy sama kupuję swoje ubrania wybieram je z działu damskiego, ale takie które wyglądają na unisex. Od zawsze odczuwam pociąg romantyczny tylko i wyłącznie w stosunku do mężczyzn, co też musiałam ukrywać. Od kiedy w wieku 13 mój organizm zaczął wchodzić w okres dojrzewania męskie hormony zaczęły wywierać negatywny wpływ na mój wygląd zewnętrzny, co starałam się łagodzić ograniczając spożywanie posiłków oraz wyrywanie owłosienia z ciała za pomocą pensety. Ponieważ moi rodzice nie wyrażali zgody na to bym rozpoczęła diagnozę, musiałam czekać do ukończenia 18 roku życia. Nigdy nie byłam z nikim w związku ani nie miałam kontaktów seksualnych. Ukończyłam liceum ogólnokształcące w MIASTO.

[Jangmi]

[quote="Niebieskie"]Jeszcze tylko trochę niechęci do posiadanych genitaliów i będzie...

Kąpię się zawsze nocą po ciemku żeby nie oglądać tego czegoś.

[Jangmi]

Boje się rozgrzebywania starych wspomnień i ponownego przeżywania psychicznie tego cierpienia Boję się że jak otworzę zaporę którą się odgrodziłam od złych emocji i powagi to zostanę nimi zalana.

[Arisa]

Pipsliczek, aby to napisać wystarczy praktycznie 1 dzień, ale trzeba się skupić. Musisz to zrobić, bo to jest część diagnostyki i ZTCW tego typu życiorysy nie piszę się tylko w sprawach dysforii.

Pomyśl, że robisz to po to by móc zacząć leczenie oraz by móc w przyszłości zmienić dokumenty. Jak najbardziej pisz co czujesz / czułaś wtedy. Życiorysu emocjonalnego nie napiszemy za Ciebie, ponieważ każdy odczuwa to inaczej, w innym wieku. Każdy jest inny. Zbierz się do kupy i napisz to. Poza tym i tak już o tym myślisz... Pewnie całość i tak dalej czujesz, skoro przed leczeniem.

[Vera-chan]

Mnie zalało. Trwało kilka dni. Wyszło chaotycznie, to potem zrobiłam wersję bardziej po ludzku, nieco krótszą, ale wtedy już te emocje był przerobione, więc nie było problemu (żeby ponownie zajrzeć do tekstu już był problem i to przekładałam jakiś czas). Ale ja łatwo radzę sobie z emocjami dotyczącymi przeszłości. To myślenie o przyszłości mnie dobija

[Jangmi]

Doszłam dopiero do półtorej strony.

[wendigo]

Mój cały miał chyba z półtorej strony (no max dwie), także nie wiadomo czy to dużo u Ciebie czy mało

[Jenny]

Mi wyszło 9 stron
Podzieliłam życiorys na rozdziały:
- wstęp - w kilku zdaniach napisałam gdzie się urodziłam, gdzie mieszkam, co robiłam (szkoły, praca).
- rodzina - ogólnie o rodzinie, czy pełna, czy rodzeństwo i krótka historia każdego członka.
- relacje rodzinne - o relacjach, bardzo subiektywnie.
- przedszkole - co pamiętam z tamtego okresu, wydarzenia, przeżycia, relacje z rówieśnikami.
- szkoła podstawowa - j.w.
...kolejne szkoły...
- teraźniejszość i refleksje - podsumowanie.

[Jenny]

Nie znam się na życiorysach emocjonalnych, ale uznałam, że powinien być on jak najbardziej szczery i prawdziwy. Nie powinno się nad nim myśleć zbyt długo, edytować i poprawiać.
Choć ja poprawiłam literówki i błędy ortograficzne. Bez tego umarłabym.

Co ciekawe, kiedy pisałam życiorys miałam wrażenie, że nie ma w nim żadnych emocji.
A kiedy po jakimś czasie, przed sprawą w sądzie, przeczytałam go, to miałam odczucia, że każde zdanie jest przesiąknięte uczuciami. Czytałam coś bardzo prawdziwego o swojej historii. O tragedii, której byłam częścią. Pomyślałam, że nie chcę do tego więcej wracać. I upewniłam się, że dobrze robię.

[Jangmi]

[Arisa]

No tak moim zdaniem to z 3 do 5 stron (dla kobiety). Przesadzać też nie ma co, bo nie każdy ma barwne życie (nawet gdy tymi barwami są odcienie szarości i brązu czy zgniłej zieleni). Jenny dobrze Ci podała jakie rzeczy powinnaś poruszyć. Jednak życiorys (z nazwy) powinien być ułożony chronologicznie. Czyli na dzieciństwie rozpoczynasz, a na czasie teraźniejszym kończysz.

Niestety twoje odczucia po napisaniu tego mogą być takie jakbyś dopiero co skończyła pisać testament.

[AwryBoy]

[Jangmi]

A mi rodzice właśnie ciągle mówią że jestem facet bo lenistwo i niedojrzałość to męska cecha.

[Vera-chan]

ludzka cecha

[remick76]

[Jangmi]

[wendigo]

[Morgan]

Wiktoria
Jak na życiorys jako taki jest - Ok
Jak na życiorys emocjonalny - niestety już nie.

Jako że w życiorysie emocjonalnym fakty lub nawet ich brak jest dopiero tłem do tego co emocjonalnie działo się w twojej głowie. Czyli jak sama nazwa wskazuje chodzi o emocje a nie o fakty.

[Jangmi]

Problem jest tylko taki że ja już naprawdę bardzo dawno temu tak jakby wyparłam wszystkie negatywne emocje i teraz objawiają się się one tylko w postaci objawów psychosomatycznych zaburzeń odżywiania i różnych kompulsji.

[Vera-chan]

Szłam podobną drogą. Teraz wracam (się staram) w kierunku lepszego szlaku.

[Jangmi]

No cóż zaniosę do tęczówki swój jedno kartkowy elaborat.

[Arisa]

1-kartkowy? Czy są chociaż 2 pełne strony? Jeżeli nadal jest 1,5 strony, to jest to mocno nie przemyślane, lub nie ujawnione są twoje emocje. Przypominam to ma być w 1/4 życiorys i 3/4 emocjonalny.

[Lagertha]

[Crissy]

Z terapią jest czesto tak, że to co sie gdzies zagrzebuje i tak wraca, a pod wplywem estro czesto kopie bardziej po glowie niż normalnie, bo sfera emocjonalna jest bardziej pobudzona.

Z terapią jest czesto tak, że to co sie gdzies zagrzebuje i tak wraca, a pod wplywem estro czesto kopie bardziej po glowie niż normalnie, bo sfera emocjonalna jest bardziej pobudzona.

[wij]

[Jangmi]

Podzielenie na części: wstęp, przedszkole, szkoła podstawowa, gimnazjum, liceum, co dla siebie zrobiłam i co planuję zrobić, bardzo pomogło w rozbudowywaniu życiorysu.

[Jenny]

[Arisa]

Jangmi, jeżeli chciałabyś skonsultować treści - możesz wysłać na PM lub poprosić nawet o bezpośredni mail do mnie. Pomogę Ci wychwycić to czego ewentualnie może się psycholog / lekarz czy biegły przyczepić. Oczywiście ogólnie pisz prawdę, bo kłamiąc:
- zapomnisz co kłamałaś i będzie wersja trzecia,
- może matka lub ojciec coś powiedzieć, że to wszystko zmyślone. Gorzej jak będzie miała dowody.

Oczywiście też musisz brać pod uwagę nastawienie rodziców - wciąż mogą w sądzie powiedzieć, że zawsze zachowywałaś się jak facet, ale to podobno normalka w dużej części spraw. To czego rodzice na pewno nie mogą wiedzieć - to twoich wewnętrznych emocji.

Reszta jak pisze Jenny- jeżeli jest coś czego nie chcesz by rodzice wiedzieli - raczej nie pisz. Końcowo mój "testament" wylądował w sądzie, ale nikt go nie przeglądał.

[Jangmi]

[kasiencja]

Mi powiedział psycholog/psychiatra (nie pamiętam) by napisać życiorys emocjonalny w miarę zwięźle. Ja dużo piszę o pierdołach i opisuję wszystko ze szczegułami, plottwistami itd i prędzej bym książkę wydała niż napisała ładny życiorys. No i w sumie wysmarowałam 5 stron, okrojonych niemal ze wszystkiego byle zwięźle było xD

[Crissy]

Moj życiorys emocjonalny miał 10 stron, 10 stron wylewajacej się dysforii.potem juz nie dotykałam tam nic. Najglupszą rzeczą było outowanie się przed rodziną dając im go do przeczytania. Chociaź z drugiej strony, pozwolilo mi to zobaczyć jaki maja do mnie stosunek i bardzo otworzylo oczy.

Moj życiorys emocjonalny miał 10 stron, 10 stron wylewajacej się dysforii.potem juz nie dotykałam tam nic. Najglupszą rzeczą było outowanie się przed rodziną dając im go do przeczytania. Chociaź z drugiej strony, pozwolilo mi to zobaczyć jaki maja do mnie stosunek i bardzo otworzylo oczy.